ANT0104 เสาอากาศรอบทิศทางแบบแบนด์วิดท์กว้างพิเศษ

สำหรับการวัดค่าสัมประสิทธิ์การกำหนดทิศทางของเสาอากาศ D ในทางปฏิบัติ เราได้กำหนดค่านี้จากมิติของช่วงลำแสงรังสีของเสาอากาศ

การกำหนดทิศทาง D คืออัตราส่วนของความหนาแน่นกำลังที่แผ่รังสีสูงสุด P(θ,φ) Max ต่อค่าเฉลี่ย P(θ,φ)av บนทรงกลมในบริเวณระยะไกล และเป็นอัตราส่วนไร้มิติที่มากกว่าหรือเท่ากับ 1 สูตรการคำนวณมีดังนี้:

นอกจากนี้ ทิศทาง D สามารถคำนวณได้จากสูตรต่อไปนี้:

D = 4 พีไอ / Ω _เอ

ในทางปฏิบัติ การคำนวณลอการิทึมของ D มักใช้เพื่อแสดงค่าเกนทิศทางของเสาอากาศ:

D = 10 log ⁡ d

ค่ากำหนดทิศทาง D ข้างต้นสามารถตีความได้ว่าเป็นอัตราส่วนของช่วงลำแสงของเสาอากาศทรงกลม (4π rad²) ω _A ตัวอย่างเช่น หากเสาอากาศแผ่รังสีไปยังพื้นที่ทรงกลมครึ่งซีกด้านบนเท่านั้น และช่วงลำแสงคือ ω _A=2π rad² ค่ากำหนดทิศทางของเสาอากาศคือ:

หากใช้ลอการิทึมของทั้งสองด้านของสมการข้างต้น ก็จะได้ค่าเกนทิศทางของเสาอากาศเทียบกับไอโซทรอปิกได้ แต่ควรสังเกตว่าค่าเกนนี้สามารถสะท้อนการแผ่รังสีรูปแบบทิศทางของเสาอากาศในหน่วย dBi ได้เท่านั้น เนื่องจากประสิทธิภาพในการส่งสัญญาณไม่ถือเป็นค่าเกนที่เหมาะสม ผลการคำนวณมีดังนี้

3.01 คลาส: : dBi d = 10 log ⁡ 2 วัสดุ

หน่วยขยายเสาอากาศคือ dBi และ dBd โดยที่:

DBi: คือค่าเกนที่ได้จากการแผ่รังสีของเสาอากาศเมื่อเทียบกับแหล่งกำเนิดสัญญาณจุด เนื่องจากแหล่งกำเนิดสัญญาณจุดมี ω _A=4π และค่าเกนแบบทิศทางคือ 0dB

DBd: คือค่าเกนของการแผ่รังสีเสาอากาศเมื่อเทียบกับเสาอากาศไดโพลครึ่งคลื่น

สูตรการแปลงระหว่าง dBi และ dBd คือ:

2.15 คลาส : : dBi 0 DBD วัสดุ